„Jak wielu nam podobnych żyłeś w beztrosce, skutecznie zagłuszając znaki ostrzegawcze, które trzeszcząc niczym lód pod stopami, zapowiadały nadciągającą katastrofę. Wiem przyjacielu, że powiadałeś, iż zniewolone umysły nie pozwolą cieszyć się z różnic, które oddychały twoimi i jej płucami; zastygłe w swoich wyuczonych postawach nie rozumieją inności, rozwoju, zmian, i drżą gdy natłok myśli zaczyna wylewać się poza naczynie. A ona... na krótki czas ośmieliła się posmakować gorzko-słodkiego smaku apostazji. A ty... podjąłeś przegraną z góry walkę, ciekawy czego nauczą cię kolejne upadki. Chciałeś wierzyć, że wasze dwa światy potrafią się szybko zazębić. Myliłeś się dlatego musiałeś odejść i stałeś się mną…
Potrzebuje przerwy, perspektywy. Podchodzę do parapetu i wkładam leżące tam okulary. Firanka na plecach likwiduje odbicie w szybie, wyłania się widok zza uchylonego okna. Senne miasteczko kąpie się w zmierzchu; skrzętnie zmywa z siebie kolory. (Stuk puk). Noc zalewa cienie budynków, przebudza latarnie, które migocąc ospale swym kuziemnym światłem, wabią roje zziębniętych owadów. Turbulentny wiatr wirując liśćmi, puka w szybę porwanymi żukami. Brzęczą skrzydełkami, walczą z żywiołem. Bezsilne. (Stuk puk). Odbite w skuleniu, spadają w noc. Gdzieś w oddali, w bezkształtnym lesie, miarowo turkoce pociąg. Spłoszone gwizdem lokomotywy ptactwo, ucieka w gwiaździste niebo, w górę, ku mapie dawnych żeglarzy. Ziewam. Ziemia kończy swój kolejny obrót. Wracam na krzesło cięższy o nowe wątpliwości. (Stuk puk). Co sprawia, że aż tylu TYCH było przed moim JA dzisiejszym? – pytam.
Może to anatema tych setek niedoszłych matek, nieznanych rodzicielek z okresu mego niemowlęctwa, gdy w kolejkach bez końca matka pożyczała mnie biedniejszym, głodniejszym. Gaszę lampkę na biurku, by widzieć te sceny wyraźniej. Czuje mróz. Przed sklepem z deficytowymi produktami opatulony w płaszcze, zziębnięty proletariat. Pierwszy z moich JA w beciku, bezwłosy, oddawany wzdłuż gąsienicy ludzi, przekazywany z rąk do rąk kobiecych, troskliwych. Tulony i grzany, bujany i całowany przez fałszywe matki z pustymi, szmacianymi torbami w ciżbie po masło, kawę, papier i mleko. Niepodobny do nich, adoptowany na chwilę, gaworzę, udaję ich synów, jestem szansą na dodatkową kostkę, paczkę lub rolkę, oszukuje sprzedawcę. Kobieta z naprężoną torbą dziękuje, zdaje mnie matce. Prószy śnieg. Kolejne prośby, nalegania, mimo to odchodzimy. One zostają, wraz z nimi ich wyciągnięte ręce, niedopełnione torby.
Nie wiem. Może wypadało pozostać dla tych kilku ostatnich, każdego dnia innych? Czyżby puste kołyski ich rąk domagały się moich JA, tworząc w ten sposób kolejne z mych wielu wcieleń? - zbyt wiele przypuszczeń. Tylko pewność da rozwiązanie, tylko JA sam znany ludziom jako ON nie kto inny. Póki co leżę w pozycji siedzącej, siedzę w stojącej nie robiąc nic całym sobą, gdyż nadal resztki dawnego JA zalegają we mnie, nie pozwalają ostygnąć, osiąść, zaistnieć. Niedopełnienie.
Czym jest ten proces następujących po sobie kolejno JA? Degrengoladą czy ewolucją? Rozwojem czy upadkiem? Ta trwająca od lat niezmienność zmienności? Nie znam kierunku wektora. Adresat listu też musiał odejść. W jego analogii do pozostałych, wcześniejszych JA tkwi odpowiedź, ucieczka przed tym, który ma nastąpić po mnie - wytrych do mej przyszłości.
Dłonią, którą odziedziczyłem po ojcu zapalam ostygłą żarówkę by zobaczyć treść mego listu, poszukać odpowiedzi. Wnętrze pokoju znów zaznacza swoją obecność; szafa przygląda się sobie w lustrze. I moje niedawne JA spogląda teraz na mnie ze zdań mego listu, nawołuje, chce coś powiedzieć…
